Atatürk’ün İlkeleri

“Atatürk’ün İlkeleri”, Türkiye Cumhuriyetinin temel prensipleridir.
Atatürk'ün dünya görüşünü yansıtan ve 6 ok olarak da nitelendirilen bu
ilkeler bir bütündür, birbirinden ayrı düşünülemez. Atatürk ülke
yönetimindeki temel prensipleri bu 6 ilke altında toplanmıştır.
Kuşkusuz Atatürk’ün ilkeleri çok daha iyi bir Türkiye Cumhuriyeti
içindir.

Cumhuriyetçilik:


Çok uluslu bir imparatorluğun savaşla yıkılmasından sonra, bir milletin
ayakta kalabilmesi için varını yoğunu vererek çalışmış ve savaşmış olan
Atatürk, ulus devlete geçiş sürecinde Türkiye'nin ulusal kimliğini
oluşturdu. Bu kimliği oluştururken, tüm vatandaşların kendi iradesiyle
ülke yönetiminde etkisi olmasını gerekli gördü, halkın iradesini temel
aldı. Hiç kuşkusuz bir ülkenin vatandaşları yönetimde etkin olmalıydı,
sesini duyurmalıydı, kul nitelikli bir yapıda değil de yurttaş-birey
olarak görülmeliydi. Atatürk bu ülkeye Cumhuriyet’i hediye ederken,
sadece halkını ve vatanını düşünmüştü.

Halkçılık:


Atatürk, Cumhuriyet ilkesiyle birlikte, sosyal hayatın içinde
bireylerin kendilerini özgürce ifade edebilmeleri, haklarını
arayabilmeleri için kadın-erkek, genç-yaşlı tüm halka değer veren bir
düşünce doğrultusunda Halkçılık ilkesine işaret etti. Halkçılık ilkesi
sınıf ayrıcalıklarına ve sınıf
farklılıklarına karşı olmak ve hiçbir sınıfın diğerlerinin daha
üzerinde olmasını kabul
etmemek demekti. Birlik fikrinin yücelten Halkçılık ilkesiyle Türkiye
Cumhuriyeti ulusal bir kimlik kazandı. 1934 yılında kabul edilen bir kanun ile kadınlar seçme ve
seçilme hakkını aldılar, statülerinde köklü değişiklikler oldu.
Kadınları ikinci sınıf insan gören zihniyet tamamen ortadan kalktı,
kadınlar sosyal hayatta yer almaya başladı. Atatürk çeşitli ortamlarda,
Türkiye'nin gerçek yöneticilerinin köylüler
olduğunu söylemiş ve bunu şu şekilde ifade etmişti:

	Köylü Yurdun Efendisidir.

Laiklik:


İmparatorluk döneminde yobazlar ve radikal dinciler oldukça tehlikeli
bir hal almışlar, bazı gruplar düşmanla işbirliği içine girmeye bile
çalışmıştı. Din gibi sadece Allah ve kul arasında kalması gereken
ruhani bir olguyu, devlet yönetiminde kullanmak, onu araç etmek ve
küçük düşürmek demekti. Oldukça dindar bir anne tarafından
yetiştirilmiş olan Atatürk, Laiklik ilkesiyle, yobazların ülke
yönetiminde dini kullanmasına izin vermemiş, dini korumuştu. Bu amaçla
laiklik ilkesini benimsemişti. Din ve devlet işlerinin birbirinden
ayrılmasıyla dini çirkin amaçlarına alet eden grupların etkisi azaldı.

Milliyetçilik:


Vatan sevgisini her şeyin üstünde tutup, vatanı için cesurca savaşmış
olan Atatürk’ün milliyetçiliği ırkçı bir yapıda değil, yurtseverlikle
doluydu. Bugün bir bayrak altında bağımsız olarak yaşamamız, milyon
askeri komuta ederek, cephelerde kahramanca savaşarak Cumhuriyet’i
kuran Atatürk sayesindedir. Atatürk’ün milliyetçiliği tüm diğer
ulusların bağımsızlık haklarına saygılı ve sosyal içeriklidir.
Yalnızca anti - emperyalist olmayıp aynı zamanda herhangi bir sınıfın
Türk toplumunu yönetmesine de karşıdır. Türk devletinin vatanı ve halkı
ile bölünmez bir bütün olduğu ilkesine dayanmaktadır.


Devrimcilik:

Atatürk'ün ortaya koyduğu önemli ilkelerden birisi olan
devrimcilik, işlevi kalmamış, çağın gerisindeki kavramlar ve anlayışlar
yerine değişen dünyaya uygun, akılcı kavramların benimsenmesi demektir.
Bu anlamda Atatürk, geleneksel kuruluşlar yerine modern kuruluşlar inşa
etmiş, ülkenin geleceği için yeni yapılanmalara gitmiştir.

Devletçilik:


Atatürk, Türkiye'nin bir bütün olarak modernizasyonunun ekonomik ve
teknolojik gelişmeye önemli ölçüde bağlı olduğunu ifade etmiştir.
Devletçilik ilkesini, devletin, ülkenin genel ekonomik faaliyetlerinin
düzenlenmesi şeklinde yorumlamış, özel sektörün girmek istemediği,
yetersiz kaldığı ya da ulusal çıkarların gerekli kıldığı alanlara
girmesi konularına da değinmiştir. Devletçilik ilkesinin
uygulanmasında, devlet yalnızca ekonomik faaliyetlerin temel kaynağını
teşkil etmemiş, aynı zamanda ülkenin büyük sanayi kuruluşlarının da
sahibi olmuştur.




Atatürk’ün İnkılâpları

Atatürk askeri bir dahi ve karizmatik bir lider olduğu gibi,
aynı zamanda
büyük bir reformcuydu. Türkiye Cumhuriyetinin çağdaş bir ülke olması
için eğitim, adalet, sosyal hayat ve ekonomi gibi bir ülkenin
gelişmesinde oldukça büyük önemi olan yapıtaşlarını tümden
değiştirmişti. Atatürk ülkemizin ihtiyaçlarını bilmenin yanında genç
cumhuriyetin geleceğini de düşünüyordu. Dünya değişiyordu ve
ilerlemenin yolu da değişmekten geçiyordu. Bu yüzden 1924 ile 1938
yılları arasında, insanlarının kurtuluşu ve hayatta kalabilmesi için
yaşamsal öneme sahip olan inkılâpları hayata geçirdi. Bu inkılâplar,
Türk halkı tarafından büyük bir coşku ile karşılandı. Yaptığı
değişiklikler köklü oluşları ve eski sistemi düzenlemektense yerine
yenisini getirmeleri nedeniyle devrim olarak da nitelendirildi. Ancak,
devrim, ihtilal kavramının eş anlamlısıydı ve kanla gerçekleşen bir
eylemdi. Dolayısıyla Atatürk yaptığı değişiklikler için negatif bir
kavram yerine değişim anlamına gelen inkılâp kavramını seçti.

Atatürk’ün gerçekleştirdiği inkılâplar beş ana başlık altında şu şekildeydi;


Siyasal alandaki İnkılapları


•Saltanatın Kaldırılması (1 Kasım 1922)


•Cumhuriyetin İlanı (29 Ekim 1923)


•Halifeliğin Kaldırılması ( Mart 1924)


Toplumsal alandaki Inkılâpları


•Kadınlara ve erkeklerle eşit haklar verilmesi (1926-1934)


•Şapka ve kıyafet devrimi (25 Kasım 1925)


•Tekkelerin, zâviyelerin ve türbelerin kapatılması (30 Kasım 1925)


•Soyadı Kanunu (21 Haziran 1934)


•Lâkapların ve unvanların kaldırılması (26 Kasım 1934)


•Uluslararası saat, takvim ve uzunluk ölçülerinin kabulü (1925-1931)


Hukuk alanındaki Inkılapları


•Mecellenin kaldırılması (1924-1937)




Eğitim ve Kültür Alanındaki Inkılapları


•Öğretimin Birleştirilmesi Yasası (Tevhid-i Tedrisat Kanunu) (3 Mart 1924)


•Yeni Türk harflerinin kabulü (1 Kasım 1928)


•Türk Dil ve Tarih Kurumlarının kurulması (1931-1932)


•Üniversite öğreniminin düzenlenmesi (31 Mayıs 1933)


•Güzel sanatlarda yenilikler




Ekonomi alanındaki Inkilapları


•Aşar vergisinin kaldırılması


•Çiftçinin özendirilmesi


•Örnek çiftliklerin kurulması (Atatürk Orman Çiftliği gibi)


•Sanayiyi Teşvik Kanunu'nun çıkarılarak sanayi kuruluşlarının kurulması


•I. ve II. 5 yıllık Kalkınma Planları'nın (1933-1938) uygulamaya konulması


•Anadolu'nun yeni yollarla donatılması